Οι σχέσεις είναι ψυχοφθόρες

Χώρισα από μακροχρόνια σχέση (5+ χρόνια).

Έδωσα όλον τον εαυτό μου σε αυτήν. Δεν ήταν απλά ερωτική. Ήταν το στήριγμα μου και την ήξερα και με ήξερε όσο κανείς άλλος. Την έβλεπα πια σαν οικογένεια. Η κολλητή μου και η σύντροφός μου.

Αλλά υπήρχαν σοβαροί λόγοι που δεν λύνονται (τύπου θέλει παιδιά, εγώ δεν θέλω) και συμφωνήσαμε πως πρέπει να χωρίσουμε.

Αν και πονάω αβάσταχτα, είναι για μένα η λογική επιλογή. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι πως γίνεται, μετά από τόσα χρόνια μαζί, να μην θέλει να έχουμε πια καμία απολύτως επικοινωνία, ενώ πριν χωρίσουμε συζητάγαμε πως θα πηγαίναμε ο ένας στο γάμο του άλλου, θα μιλάμε που και που όσο το επιτρέπει η νέα μας σχέση κτλ.

Είμαι έξαλλος! Αισθάνομαι πως έχω πετάξει τόσο χρόνο, προσπάθεια, υπομονή, ψυχή και αγάπη στα σκουπίδια. Όλα αυτά για να είμαι ένας πρώην, ένα παρελθόν που πρέπει να ξεχαστεί. Πριν λίγες μέρες μίλησα ξανά μαζί της και δεν την αναγνώριζα. Μου μιλούσε λες και ήμουν ένας ξένος. Αισθάνθηκα να μου μαχαιρώνουν την καρδιά και να την κάνουν χίλιες φέτες.

Βρίζω μόνος μου, νευριάζω, πονάω και στιγμές σκέφτομαι πως δεν άξιζε καν να την γνωρίσω, ακόμη και αν μαζί της πέρασα τα καλύτερα μου χρόνια.

Δεν ξαναδίνω τον εαυτό μου σε κανέναν!!! Μετά απορούν οι γκόμενές πως είναι όλοι μαλάκες και χωρίς συναισθήματα. Μόλις έμαθα γιατί...Και θα γίνω ένας από αυτούς!

Edit1: Θέλω μια αγκαλιά, τίποτα άλλο 😢. Δώστε λίγη αγάπη